சாமானியனின் பொருளாதாரமும் ஜனநாயகமும்

இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்து இந்த 63 ஆண்டுகளில் அதன் பொருளாதார மற்றும் சமூக வளர்ச்சி குறிப்பிடதக்க முன்னேற்றம் அடைந்துள்ளது என்பது உண்மைதான்.

ஆனால், பொருளாதார தாராளமயமாக்குதலுக்கு (Economic Liberalization) பின் ஏற்ப்பட்டுள்ள வளர்ச்சியானது சமூகத்தின் அடிமட்டத்தில் உள்ளவர்களை முழுதுமாக சென்றடையவில்லை. இந்த வளர்ச்சி நடுத்தர மக்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க செய்யும் அதே நேரத்தில் இந்தியாவின் கணிசமான வறுமையை மறைக்கவும் செய்கிறது.

உலக வங்கி கணக்குப்படி நம் மக்கள் தொகையில் 42% வறுமை கோட்டின்கீழ் வாழ்கின்றனர். வேலை வாய்ப்பு என்று வரும்போது முறைசாரா துறையில்தான் (Unorganized Sector) 92% பணியாற்றுகிறார்கள்.  ஆக, தரமற்ற வேலை வாய்ப்பினால் வேலையிண்மையைவிட வறுமை அதிகம் உள்ளது.

மனித மேம்பாட்டு குறீயிடு (Human Development Index) பட்டியலில்169 நாடுகளில் இந்தியா 119-வது இடத்தில் உள்ளது. குறிப்பாக அடிப்படை மருத்துவம் மற்றும் கல்வி வசதியில் இந்தியா மிகவும் பின் தங்கிய்ள்ளது. ஐந்து வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளில் 46% ஊட்டச்சத்து குறைவுடன் உள்ளன.  கர்ப்பினி மற்றும் தாய்மார்களுக்கும் இதே நிலைதான். ஆரம்ப கல்வியை பொறுத்தவரையில் மாணவர்களின் சேர்க்கை 95% -ஆக இருந்தாலும், சுமார் 48% எட்டாம் வகுப்பு வரும் முன்னரே படிப்பை விடுகின்றனர்.

மேலே உள்ள புள்ளிவிவரம் நம்முடைய பொருளாதார மேம்பாடு நாட்டின் அனைத்து தரப்பு மக்களையும் உட்படுத்திய ஒரு வளர்ச்சியாக (Inclusive Growth)  அமையவில்லை என்பதனை தெளிவாக்குகிறது.

சமூக, பாலின மற்றும் பிராந்திய ஏற்றதாழ்வுகள், கிராமபுற/நகர்புற வேறுபாடுகள், சொற்ப மனித மேம்பாடு, தரமற்ற வேலை வாய்ப்பு, விவசாய வளர்ச்சியில் தேக்கம் போன்றவற்றினால் நம் மக்கள்தொகையில் ஒரு பெரும் பகுதி இந்த வளர்ச்சியிலுருந்து விடுப்பட்டவர்களாய்தான் உள்ளனர்.

இப்படியான ஒரு வளர்ச்சியினால் சமூகதில் அமையிதின்மை (Social Unrest) எற்பட வாய்ப்புகள் அதிகம்.

8% அல்லது 9% வளர்ச்சியைவிட அனைத்து தரப்பினரையும் உட்படுத்திய வளர்ச்சியை அடைவது என்பது ஒரு சவால்தான். ஆனால், ஒரு நிலையான ஜனநாயக சமூக அமைப்பிற்க்கு (Stable Democratic Society) அனைத்து தரப்பு மக்களையும் உட்படுத்திய ஒரு வளர்ச்சி மிக அவசியம்.  

இல்லாவிடில், ஜனநாயகத்தில் சாமான்யனின் பங்களிப்பு என்பது கேள்விகுறியாகிவிடும்.